امیر از بچگی عاشق فوتبال بود. او همیشه در تلویزیون بازی های بارسلونا و رئال مادرید را نگاه می کرد و با هیجان فریاد می زد. وقتی مسی با توپ حرکت می کرد، امیر می گفت: «من هم روزی می خواهم مثل مسی توپ را جادو کنم.» و وقتی رونالدو گل می زد، او با شادی می پرید و می گفت: «من هم روزی می خواهم مثل او قهرمان باشم.»
امیر رویای بزرگی داشت؛ او می خواست روزی در ورزشگاه نیوکمپ یا سانتیاگو برنابئو بنشیند و بازی بزرگ ال کلاسیکو را از نزدیک ببیند. اما می دانست که این آرزو ساده نیست. او باید درس بخواند، تمرین کند و با تلاش خانواده اش را قانع کند.
پدرش می گفت: «اگر می خواهی به آرزویت برسی، باید ثابت کنی مسئولیت پذیر هستی.» امیر از آن روز به بعد تصمیم گرفت منظم تر باشد. او هم در مدرسه شاگرد خوبی شد و هم در تیم نوجوانان محله بهترین بازیکن شد.
مربی اش به او گفت: «تو استعداد زیادی داری. شاید روزی خودت در این بازی بزرگ حضور داشته باشی.»
چند سال بعد، خانواده اش او را به عنوان جایزه برای موفقیت هایش به اسپانیا بردند. وقتی امیر وارد ورزشگاه شد، اشک شوق در چشمانش حلقه زد. او بازی بارسلونا و رئال مادرید را از نزدیک دید و با خودش گفت: «رویاها می توانند واقعی شوند اگر تلاش کنیم و هیچ وقت ناامید نشویم.»
از آن روز به بعد امیر نه تنها به فوتبال بیشتر علاقه مند شد، بلکه به همه بچه های محله می گفت: «هیچ رویایی غیرممکن نیست.»