امیر همیشه توپ فوتبالش را با خود به مدرسه می برد. او از همان کودکی عاشق فوتبال بود و هر وقت فرصتی پیدا می کرد، در حیاط خانه یا کوچه با بچه ها بازی می کرد. وقتی مدرسه اعلام کرد که مسابقات فوتبال دانش آموزی برگزار می شود، چشمان امیر برق زد. او تصمیم گرفت عضو تیم مدرسه شود.
اما مسیر آسان نبود. در اولین تمرین ها امیر چند بار زمین خورد و حتی توپ را از دست داد. بعضی از بچه ها به او خندیدند، ولی امیر ناامید نشد. او هر روز بعد از مدرسه تمرین می کرد و حتی پدرش به او یاد داد که چگونه بهتر بدود و توپ را کنترل کند. کم کم مهارت هایش رشد کرد و مربی مدرسه او را در تیم اصلی قرار داد.
روز مسابقه فرا رسید. امیر و تیمش با هیجان وارد زمین شدند. در نیمه اول، تیم مقابل یک گل زد و بچه ها کمی ناراحت شدند. اما امیر با یادآوری تلاش هایش و روحیه دادن به دوستانش، تیم را به بازی برگرداند. در دقایق پایانی، امیر پاس طلایی به هم تیمی اش داد و گل تساوی زده شد. بازی به پنالتی کشید و امیر با شجاعت پنالتی آخر را گل کرد.
صدای شادی بچه ها و تشویق معلمان فضای زمین را پر کرد. امیر فهمید که تلاش، صبر و ایمان به خود همیشه نتیجه می دهد. او نه تنها رویای حضور در تیم مدرسه را محقق کرد، بلکه قهرمان مسابقه شد.