دوستی واقعی در حیاط مدرسه

در یک روز آفتابی، علی با کیفش وارد حیاط مدرسه شد. او همیشه دوست داشت دوستان خوبی پیدا کند، اما نمی دانست چگونه. برخی از بچه ها فقط زمانی با او بازی می کردند که توپ داشت و وقتی توپش را نمی آورد، دیگر به سراغش نمی آمدند. علی غمگین بود. یک روز در حیاط دید که رضا زمین خورده و کتاب هایش پخش شده است. علی جلو رفت و بدون تردید کتاب ها را جمع کرد و به رضا داد. رضا لبخندی زد و گفت: «ممنون علی! تو خیلی پسر خوبی هستی.» از همان روز، آن دو شروع به دوستی کردند. آن ها با هم درس می خواندند، بازی می کردند و حتی در دعواهای کوچک از هم حمایت می کردند. علی فهمید دوستان خوب کسانی نیستند که فقط وقتی چیزی داری سراغت بیایند، بلکه آن هایی هستند که در خوشی و سختی کنارت می مانند. این ماجرا به همه بچه های کلاس یاد داد که دوستی واقعی بر پایه احترام، کمک کردن و اعتماد ساخته می شود.