آلبرت انیشتین؛ پسر رؤیایی که دنیا را تغییر داد

در شهری آرام در آلمان، پسری به دنیا آمد که بیشتر از آنکه حرف بزند، فکر می کرد. نامش آلبرت بود. پدر و مادرش گاهی نگران می شدند چون او تا چهار سالگی حرف نمی زد. اما آلبرت دنیای خودش را داشت. وقتی پدرش برایش یک قطب نما خرید، او ساعت ها به عقربه ای که همیشه به شمال اشاره می کرد خیره می ماند. با خودش فکر می کرد: «چه نیرویی در جهان وجود دارد که این عقربه را هدایت می کند؟» همین سؤال ساده، مسیر زندگی او را عوض کرد. در مدرسه، آلبرت شاگردی ساکت اما متفاوت بود. او دوست نداشت فقط حفظ کند، بلکه می خواست بفهمد «چرا». معلم ها گاهی از دستش خسته می شدند چون سؤال های سختی می پرسید. اما او هیچ گاه از پرسیدن دست برنداشت. سال ها بعد، آلبرت نظریه ای داد که باعث شد همه ی دانشمندان دنیا به احترامش بایستند: نظریه نسبیت. او گفت که فضا و زمان با هم ارتباط دارند و نور با سرعتی ثابت حرکت می کند. این کشف دنیا را تکان داد. اما انیشتین همیشه ساده و مهربان ماند. او می گفت: «خیال پردازی از دانش مهم تر است، چون دانش محدود است، اما خیال مرزی ندارد.» و این یعنی هر کودکی که رؤیا دارد، می تواند دنیا را تغییر دهد، درست مثل آلبرت.