تیمور پسربچه ای ده ساله بود که همیشه اتاقش شلوغ و پر از وسایل روی زمین بود. مادرش هر روز می گفت: «تیمور جان، اتاقت را مرتب کن.» اما او جواب می داد: «الان نه، بعداً!» تا اینکه یک روز مدرسه اعلام کرد مسابقه ای برگزار می شود با عنوان «منظم ترین دانش آموز سال». هر کس عکس اتاق مرتب خود را بفرستد، جایزه می گیرد. تیمور خندید و گفت: «من که شانسی ندارم!» ولی وقتی دوستش امیر گفت: «من از همین حالا شروع می کنم»، او کمی به فکر فرو رفت.
شب، وقتی مادرش دوباره گفت اتاق را مرتب کند، تیمور برخلاف همیشه سریع شروع کرد. وسایلش را سرجای خود گذاشت، لباس ها را تا کرد، کف زمین را جارو زد و حتی دفترهایش را مرتب در قفسه چید. صبح روز بعد، وقتی بیدار شد، از دیدن اتاق تمیزش حس خیلی خوبی داشت. مادرش با لبخند گفت: «دیدی چه حس خوبی داره وقتی مسئولیت پذیر باشی؟»
او از اتاقش عکس گرفت و برای مسابقه فرستاد. چند هفته بعد، مدرسه اعلام کرد برنده ی مسابقه کسی نیست جز تیمور! همه ی بچه ها برایش دست زدند. مدیر مدرسه گفت: «تیمور نمونه ی خوبی از نظم و احساس مسئولیت است.»
تیمور از آن روز دیگر اجازه نداد اتاقش دوباره به هم ریخته شود. او فهمید که انجام وظیفه فقط برای جایزه نیست، بلکه برای خودش هم حس افتخار می آورد.