آرین از درِ نورانی عبور کرد و خودش را در دشتی دید که زمینش از خطوط کُد ساخته شده بود. هر جا قدم می گذاشت، صدای تق تق حروف شنیده می شد. بیت که کنار گوشش پرواز می کرد گفت:
«به دنیای دستورها خوش آمدی! اینجا جاییه که همه چیز با فرمان درست زنده می شه.»
در روبه رویش، تابلویی درخشان ظاهر شد که روی آن نوشته شده بود:
«ماموریت اول: یاد بگیر چگونه با دستورها صحبت کنی.»
آرین با تعجب پرسید:
«منظورت چیه؟ مگه می شه با دستورها صحبت کرد؟»
بیت لبخند زد:
«دقیقاً! در دنیای ما، هر چیز زنده ای با کد ساخته می شه. تو اگر بخوای چیزی بسازی، باید بنویسیش. مثلاً ببین!»
بیت با انگشت نوری اش روی هوا نوشت:
print("یک درخت زیبا")
ناگهان، درختی از نور سبز در برابرشان رویید.
آرین ذوق زده شد. او هم امتحان کرد:
print("یک خانه آبی")
در همان لحظه، خانه ای کوچک و آبی ظاهر شد. اما وقتی دوباره خواست بنویسد، حروف در هوا به هم ریختند و تبدیل به دود شدند.
بیت با نگرانی گفت:
«وای نه! ویرو اینجاست!»
از میان دود، موجودی قرمز و سیاه با چشمان درخشان بیرون آمد — ویرو! او خندید و گفت:
«برنامه نویس کوچولو! دنیای دستورها برای تازه کارها نیست. هر اشتباه کوچکت، کدهات رو نابود می کنه!»
آرین عقب رفت. قلبش تند می زد، اما صدایی درونش گفت:
«نترس. دستور درست رو بنویس...»
او به یاد حرف بیت افتاد و آرام نوشت:
print("ویرو را متوقف کن!")
ناگهان، موجی از نور آبی از لپ تاپ مجازی اش بیرون زد و ویرو را عقب راند. بیت با خوشحالی فریاد زد:
«آفرین آرین! اولین دستور واقعی ات رو درست نوشتی!»
در بالای آسمان، جمله ای طلایی ظاهر شد:
«ماموریت اول کامل شد — خوش آمدی به مسیر برنامه نویسی!»
آرین لبخند زد. او حس کرد وارد ماجرایی شده که فقط با یاد گرفتن زبان کد می تواند در آن زنده بماند...