در دل یک جنگل بزرگ و سرسبز، جغدی دانا و باهوش به نام اوزیموس زندگی می کرد. اوزیموس همیشه به دیگر موجودات جنگل کمک می کرد و به خاطر همین ویژگی اش خیلی محبوب بود. هر روز صبح، او از لانه اش خارج می شد و درختان را نگریست تا ببیند چه ماجراجویی هایی در انتظارش است.
یک روز، اوزیموس در حالی که در اطراف درختان پرسه می زد، صدای بلندی شنید. او به سمت صدا پرواز کرد و متوجه شد که دو سنجاب کوچک به نام های نیکو و لورا در حال بازی کردن در کنار درختی بزرگ هستند. اما ناگهان یک باد شدید وزید و لورا یکی از دانه های زیبایش را که باد پایین می آورد، گم کرد.
نیکو نگران شد و گفت: "لورا، حالا چه کار کنیم؟ ما باید آن دانه را پیدا کنیم!"
اوزیموس با صدای آرامش بخشی گفت: "نگران نباشید، دوستان. من شما را کمک می کنم. برای پیدا کردن دانه، اول باید از دیگر موجودات جنگل بپرسیم. بیایید به سمت دریاچه برویم و از قناری های آنجا کمک بگیریم."
سنجاب ها با خوشحالی موافقت کردند و به سمت دریاچه حرکت کردند. وقتی به آنجا رسیدند، قناری های خوش صدا مشغول خواندن بودند. اوزیموس به قناری ها گفت: "سلام! آیا کسی دانه ای از اینجا دیده است؟"
یکی از قناری ها، با سرش تکان داد و گفت: "بله، من دانه ای را دیدم که به سمت درخت کاج پرواز کرد!"
اوزیموس و سنجاب ها از قناری ها تشکر کردند و به سمت درخت کاج پرواز کردند. وقتی به آنجا رسیدند، درخت را با دقت بررسی کردند. ناگهان، نیکو با خوشحالی فریاد زد: "لورا، اینجا دانه ات هست!"
لورا با شادی دانه اش را در دستانش گرفت و گفت: "خیلی ممنون، اوزیموس! تو همیشه ما را نجات می دهی!"
اوزیموس لبخند زد و گفت: "این فقط یک بخشی از دوستی است. ما باید همیشه به هم کمک کنیم. حالا بیایید برگردیم و یک جشن کوچک بگیریم!"
سنجاب ها و اوزیموس به سمت لانه های خود برگشتند و جشن کوچکی به مناسبت پیدا کردن دانه برگزار کردند. همه موجودات جنگل به جمع آن ها آمدند و با هم رقصیدند و موسیقی خواندند. اوزیموس در آن روز متوجه شد که دوستی و همکاری همیشه راه حل مشکلات است.
از آن روز به بعد، اوزیموس و دوستانش هر روز به ماجراجویی های جدیدی می پرداختند و همیشه به یکدیگر کمک می کردند. جنگل با وجود دوستی آن ها پر از شادی و زیبایی شد.