در یک روز آفتابی زیبا، پسری به نام امیر در حیاط خانه اش مشغول بازی بود. امیر یک بادبادک رنگارنگ و زیبا داشت که همیشه با او به هوا می رفت. بادبادک او شبیه یک پرنده بزرگ و خوش رنگ بود و نامش را 'دوست بادکنکی' گذاشته بود. امیر هر روز به پارک می رفت تا بادبادکش را پرواز دهد و با آن بازی کند.
اما یک روز بادبادک برای اولین بار از امیر جدا شد و به سمت آسمان پرواز کرد. امیر با چشم های بزرگ و نگران به آن نگاه می کرد و نمی توانست باور کند که دوستش به این سرعت رفته است. او تصمیم گرفت که دنبال بادبادکش برود و در این مسیر، ماجراجویی های جالبی را تجربه کند.
امیر از کوچه ها و خیابان های شهر گذشت و با آدم ها و حیوانات مختلفی ملاقات کرد. او با یک پیرمرد مهربان صحبت کرد که می گفت بادبادک ها همیشه به دنبال آزادی هستند. همچنین به دختری برخورد کرد که یک سگ بامزه داشت و با او دوست شد. دخترک به امیر گفت که بادبادک ها همیشه به جایی می روند که می توانند آزادانه پرواز کنند.
در نهایت، امیر به یک تپه بزرگ رسید. در بالای تپه، بادبادک را دید که در حال پرواز بود و به سوی آسمان می رفت. امیر با خوشحالی فریاد زد و دوید به سمت بادبادک. او فهمید که دوستش در آسمان همیشه نزدیک او خواهد بود و هیچ وقت او را ترک نخواهد کرد. بادبادک دوباره پایین آمد و در دستان امیر نشسته شد.
امیر با دلشادی به خانه برگشت و فهمید که دوست واقعیش همیشه در کنار او خواهد بود، حتی اگر گاهی دور شود. او تصمیم گرفت هر روز با بادبادکش به سفرهای بیشتری برود و زندگی را با هم تجربه کند. او دیگر نگران نمی شد، چون می دانست که هر دو می توانند آزادانه پرواز کنند و همیشه به هم برگردند.