روزی روزگاری، در یک روستای کوچک، گروهی از بچه ها به نام های آریا، یاسمن، سامان و رها تصمیم به یک ماجراجویی بزرگ گرفتند. آنها از هم شنیده بودند که در جنگل نزدیک روستایشان، یک جنگل سحرآمیز وجود دارد که پر از موجودات جالب و عجیب است. بعد از مدت ها فکر کردن و برنامه ریزی، نهایتاً یک روز صبح، آنها با کوله پشتی های پر از خوراکی، به سمت جنگل راه افتادند.
وقتی به جنگل رسیدند، سرسبزی و زیبایی آن ها را شگفت زده کرد. درختان بلند که با برگ های سبز و گل های رنگارنگ پوشیده شده بودند، تصویر زیبایی از طبیعت در مقابل چشم آنها ایجاد کرده بودند. آنها بلافاصله شروع به کاوش در جنگل کردند و صداهای مختلفی از پرندگان و حیوانات شنیدند.
بعد از دقایقی پیاده روی، ناگهان متوجه یک جوی آب زلال و شفاف شدند. کنار جوی نشسته و تصمیم گرفتند کمی استراحت کنند. در همین حال، منبع صدای خنده ای را شنیدند. آنها با کنجکاوی به سمت صدا رفتند و دیدند که یک گروه از سنجاب ها در حال بازی هستند. سنجاب ها به آنها نزدیک شدند و بلافاصله با هم دوست شدند.
همه چیز در جنگل جالب و سرگرم کننده بود تا اینکه یکی از سنجاب ها به نام دودی گفت: «در جنگل ما یک درخت بسیار بزرگ و عجیب وجود دارد که می تواند آرزوها را برآورده کند. اما برای رسیدن به آن، باید از سه کار سخت عبور کنید!» بچه ها با اشتیاق به دودی گوش دادند و تصمیم گرفتند با او به طرف درخت بروند.
کار اول، گذر از یک پل باریک بود که بر روی دره عمیق قرار داشت. بچه ها دو به دو به پل رفتند و با کمی ترس اما با اطمینان عبور کردند. کار دوم، جمع آوری برگ های خاصی بود که فقط در پایین درختان پیدا می شد. پس از دقایقی جستجو، بالاخره آنها موفق شدند برگ های مورد نظر را جمع کنند.
کار سوم، حل یک معما بود که یک جغد حکیم آنها را در مقابلش قرار داد. او گفت: «چه چیزی در شب نور می افکند، اما خودش دیده نمی شود؟» بچه ها به هم نگاه کردند و سرانجام سامان گفت: «نور!» و جغد از تصمیم آنها خیلی خوشحال شد.
پس از موفق شدن در سه کار، آنها به درخت بزرگ رسیدند. درختی با شکوه و با ریشه های پهن که به نظر می رسید سال های سال در آنجا بوده است. دودی یکی یکی آرزوهای آنها را گرفت و به درخت گفت. آریا آرزو کرد که همیشه با دوستانش در کنار هم باشند، یاسمن آرزو کرد به سفرهای بیشتری برود، سامان خواست که همیشه سالم باشد و رها تنها یک آرزو داشت: «می خواهم این ماجراجویی هرگز تمام نشود!»
درخت به آرامی تکان خورد و ناگهان یک نور زیبا همه جا را پر کرد. بچه ها حس خوبی داشتند. آنها دریافتند که مهم ترین چیز در این سفر، دوستی و لحظات خوشی است که با هم به اشتراک گذاشته اند.
با این حس، آنها با دلی شاد به سمت روستا برگشتند و هر کدام به خانه هایشان رفتند، با این وعده که یک روز دیگر به جنگل سحرآمیز بازگردند.