در یک جنگل بزرگ و زیبا، سنجابی به نام نیکو زندگی می کرد. نیکو سنجابی کوچک با موهای قهوه ای و چشمان درخشان بود. او همیشه در حال پرش از شاخه ای به شاخه دیگر بود و به دنبال دانه هایی برای خوراکش می گشت. اما یک چیز نیکو را ناراحت می کرد، او تنهایی را احساس می کرد. او هیچ دوستی نداشت و به دنبال دوستان جدید می گشت.
یک روز، نیکو تصمیم گرفت به خانه ی بلبل زیبا و خوش خوانی که صدایش در جنگل پیچیده بود، برود. وقتی به درخت بلبل رسید، صدای آوازش را شنید و از شنیدن آن خوشحال شد. نیکو با صدای بلبل سلام کرد و گفت: «سلام! من نیکو هستم. آیا می خواهی با من دوست شوی؟» بلبل از این که نیکو به او نزدیک شده است خوشحال شد و سنتی را از آواز خود تغییر داد و گفت: «سلام نیکو! من بلبل هستم. من همیشه خوشحال هستم که دوستان جدیدی پیدا کنم.»
حالا نیکو و بلبل دوستان جدیدی شده بودند و هردو از طرفی خوشحال و خندان بودند. نیکو تصمیم گرفت بلبل را به سیزده مروارید دعوت کند. آن دو به سمت سیزده مروارید، میدان جنگل رفتند. اما در میان راه، ناگهان باران شدیدی شروع به باریدن کرد و نیکو و بلبل به دنبال یک سرپناه خوب می گشتند. در این حین، آن ها با لاک پشت قدیمی و عاقل به نام تام آشنا شدند. تام با صبر و حوصله به آن ها گفت: «می توانید به خانه ی من بیایید. من همیشه سایه خوبی دارم.»
وقتیکه نیکو و بلبل به خانه ی تام رفتند، متوجه شدند که او منبعی از داستان های جالب و پندهای عاقلانه است. وقتی باران تمام شد، نیکو و بلبل با تام شروع به صحبت کردند و آنها همگی تصمیم گرفتند که با هم دوست شوند. آن ها تصمیم گرفتند به یکدیگر کمک کنند و همواره کنار هم باشند.
پس از آن روز، نیکو، بلبل و تام دوستانی شاد و نزدیک شدند. آن ها هر روز با هم بازی می کردند، آواز می خواندند و داستان های جدیدی را با هم به اشتراک می گذاشتند. و به این ترتیب، نیکو متوجه شد که تنها نبود و اینکه دوستی ها چقدر می توانند شگفت انگیز باشند. او فهمید که با همکاری و دوستی، می تواند هر چالشی را پشت سر بگذارد و بهترین لحظات را با دوستانش تجربه کند.
پس از آن، نیکو هیچ گاه احساس تنهایی نکرد و همیشه باید یادش باشد که دوستان واقعی چقدر ارزشمندند.