در یک شب زیبا و پرستاره، سهراب کوچک، پسرکی کنجکاو و شجاع، با خود فکر کرد که باید ستاره ی جادوئی را پیدا کند. او به مادرش گفت: "مامان، من می خواهم بروم ستاره ای را پیدا کنم که می گوید می تواند آرزوها را برآورده کند!" مادرش لبخند زد و گفت: "بسیار خوب پسرم، اما مواظب باش و به خانه زود برگرد!"
سهراب با شوق و ذوق از خانه خارج شد و به سمت تپه ای که شب ها ستاره ها در آن می درخشیدند، حرکت کرد. او در میانه راه، با جغدی بزرگ ملاقات کرد که درختی نشسته بود. جغد با صدای عمیقش گفت: "سلام سهراب! به کجا می روی؟"
سهراب پاسخ داد: "سلام! من به دنبال ستاره ی جادوئی می روم. آیا تو بی خبر نیستی؟" جغد لبخند زد و گفت: "ستاره ی جادوئی فقط در دل یک انسان خوب می درخشد. اگر می خواهی آن را پیدا کنی، باید سه آرزو کنی." سهراب که از این حرف شگفت زده شده بود، تصمیم گرفت که سه آرزویش را بگوید.
او گفت: "آرزو می کنم برادر بزرگتری داشته باشم که با هم بازی کنیم!" ناگهان درختی با میوه های رنگارنگ ظاهر شد و یک پسر بچه با لباس های رنگی از آن پایین آمد. "من برادر تو هستم، بیایید با هم بازی کنیم!" سهراب خیلی خوشحال شد.
دومین آرزوی سهراب این بود که بتواند با حیوانات جنگل صحبت کند. ناگهان، حیواناتی نظیر سنجاب و خرگوش به دور او جمع شدند و گفتند: "حالا می توانی با ما صحبت کنی! ما دوست تو هستیم!"
سهراب بسیار خوشحال شد و برای سومین آرزویش گفت: "آرزو می کنم شب ها ستاره ها به من نزدیک تر بیایند!" در این لحظه، نورهایی زیبا از آسمان به زمین آمدند و ستاره ها یکی یکی به سهراب نزدیک شدند و به او گفتند: "اگر به دیگران کمک کنی، همیشه در کنارت خواهیم بود!"
سهراب با قلبی پر از شکرگزاری به خانه برگشت. او فهمید که ستاره ی جادوئی در اعمال خوب و محبت به دیگران نهفته است و از آن روز به بعد، هر شب به星 ها نگاه می کرد و به یاد آرزوهایش می افتاد. او به برادرش و دوست های جدیدش یاد داد که چگونه با محبت و دوستی، زندگی را زیباتر کنند. و اینگونه سهراب با دوستی و محبت، آرزوهایش را به حقیقت تبدیل کرد.