روزی روزگاری، در یک روستای کوچک، پسری به نام سامان زندگی می کرد. او همیشه کنجکاو و ماجراجو بود. یک روز، وقتی که در حال پیاده روی در حومه ی روستا بود، به یک جنگل جادوئی برخورد. درختان بلند و سبز، گل های رنگارنگ و صداهای عجیبی از دور شنیده می شد. سامان با شگفتی به جنگل نزدیک شد و تصمیم گرفت که به درون آن برود.
با ورود به جنگل، ناگهان متوجه شد که همه چیز جادوئی و متفاوت است. پرندگان با صدای شیرین می خواندند و پروانه ها با رنگ های روشن در هوا پرواز می کردند. سامان چند قدم برداشته بود که ناگهان با یک خرگوش عجیبی روبرو شد. این خرگوش با چشمان درخشان خود به سامان گفت: "سلام! من هری هستم، خوش آمدی به جنگل جادوئی!"
سامان با شگفتی به هری نگاه کرد و گفت: "این جنگل چقدر زیباست! آیا می شود به من بگویی در اینجا چه اتفاقاتی می افتد؟" هری خندید و گفت: "در اینجا همه چیز ممکن است! اما باید حواست را جمع کنی، چون جادو در این جنگل می تواند گاهی اوقات خطرناک باشد!"
با این حال، سامان تلاش کرد که از این ماجراجویی لذت ببرد. او و هری به دورترین نقاط جنگل رفتند. آن ها با یک گلابی جادوئی روبرو شدند که می توانست هر آرزویی را برآورده کند. سامان می خواست آرزو کند که دیگر هرگز به خانه اش برنگردد، اما هری با نگرانی گفت: "نمی دانی چه اتفاقی می افتد. شاید گلابی تو را به دنیای دیگری ببرد!"
در همین لحظه، یک شیر بزرگ و زرد رنگ ظاهر شد. شیر گفت: "اگر بخواهی، می توانی تا ابد در این جنگل بمانی، اما خانه و خانواده ات را فراموش نکن!" سامان که به خانواده اش فکر می کرد، ناگهان فهمید که همه چیز در خانه اش برایش بیشتر از این جنگل جادوئی ارزش دارد.
بنابراین، سامان از گلابی جادوئی خواست که او را به خانه برگرداند. شیر و هری لبخند زدند و با یک جادو، سامان را به روستای خود برگرداندند. پس از این ماجراجویی، سامان یاد گرفت که هیچ چیزی نمی تواند محبت و خانوادگی را جایگزین کند.
از آن روز به بعد، سامان همیشه داستان جنگل جادوئی و دوستی هایش را برای خانواده اش تعریف می کرد و هرازگاهی به جنگل سر می زد. او هر بار به یاد می آورد که جادو در قلب های ما نهفته است، نه فقط در جنگل ها.