در یک روز بارانی، جوجه جادوگری به نام جوجو در دل جنگل سبز و خیالی زندگی می کرد. او با جادوهایش قادر بود هر چیزی را به راحتی خلق کند. جوجو همیشه احساس تنهایی می کرد چون دیگر جوجه ها او را به دلیل جادوهایش نمیپذیرفتند. او تصمیم می گیرد تا از دنیای آشنا بیرون برود و ماجراجویی جدیدی را آغاز کند.
در مسیرش با یک سنجاب بازیگوش به نام سنا آشنا می شود. سنا بسیار کنجکاو بود و از جوجو می پرسید که چرا جادو می کند. جوجو با خوشحالی جواب داد: «من می خواهم دنیای بهتری بسازم و به همه نشان دهم که جادو می تواند خوب باشد!»
سنا تحت تأثیر قرار می گیرد و پیشنهاد می دهد تا همراه هم به کشف جنگل بروند. آنها با هم سفر کردند و از کنار درختان بلند و صدای پرندگان زیبا گذشتند. ناگهان جوجو متوجه می شود که یک درخت بزرگ و قدیمی در وسط جنگل وجود دارد که به نظر می رسید به جادوگران قدیمی تعلق داشته باشد.
او با جادوهایش سعی می کند به درخت نزدیک شود اما درخت شروع به لرزیدن می کند. جوجو و سنا نگران می شوند اما تصمیم می گیرند امتحان کنند. جوجو جادو را به کار می برد و ناگهان درخت به تصویر یک جادوگر بزرگ تبدیل شد. جادوگر با صدای مهربانی گفت: «شما جوجه کوچک و سنجاب بازیگوش، چه چیزی را جستجو می کنید؟»
جوجو از او خواست تا دنیای زیباتری بسازند. جادوگر با خنده پاسخ داد: «جادو همیشه در دل شماست، کافی است که به خودتان ایمان داشته باشید!» جوجو و سنا احساس شگفتی کردند و تصمیم گرفتند از جادو در قلب هایشان استفاده کنند. آنها به خانه برگشتند و با هم بازی کردند و به دیگر جوجه ها ثابت کردند که جادو با دوستی و محبت شروع می شود.
از آن روز به بعد، در جنگل همگی به جوجو احترام می گذاشتند و او به یک قهرمان واقعی تبدیل شد. جوجو فهمید که جادو هرگز فقط در توانایی های فیزیکی نیست، بلکه در عشق و دوستی واقعی نهفته است.
در آخر، آنها به همه دوستانشان گفتند: «جادو با دوستی به وجود می آید و ما می توانیم دنیای بهتری بسازیم!».