روزگاری روزگاری، در یک خانه کوچک در دل جنگل، گربه ای کوچک و دوست داشتنی به نام نازنازی زندگی می کرد. نازنازی همیشه به حیاط خانه می رفت و به پرنده های رنگارنگی که در درختان آواز می خواندند، نگاه می کرد. او آرزو داشت که دوستانی همانند آنها داشته باشد اما نمی دانست چگونه باید به آنها نزدیک شود.
یک روز نازنازی با خود فکر کرد: "چرا من نتوانم با این پرنده ها دوست شوم؟ باید یک راهی پیدا کنم!" پس تصمیم گرفت که بهترین آوازش را بخواند. او در حیاط نشسته و شروع به آواز خواندن کرد. صداش خیلی زیبا بود و پرنده ها به تدریج به او نزدیک شدند.
یکی از پرنده ها به نام آذر، جرأت کرد و به نازنازی نزدیک شد. آذر گفت: "سلام گربه کوچولو! صدای زیبایی داری! من آذر هستم. چه می کنی؟"
نازنازی با خوشحالی جواب داد: "سلام آذر! من می خواهم با شما و دوستانت دوست شوم. می توانم به شما بپیوندم و با هم بازی کنیم؟"
پرنده ها با خوشحالی به او پاسخ دادند: "البته! بیایید درخت را دور بزنیم و کمی آواز بخوانیم!"
نازنازی با خوشحالی به پرنده ها پیوست و آنها با هم آواز خواندند و در اطراف درخت پرواز کردند. اما خیلی زود متوجه شدند که نازنازی نمی تواند پرواز کند و فقط می تواند روی زمین بماند.
آذر گفت: "نگران نباش نازنازی! ما می توانیم بازی های جالبی انجام دهیم که تو هم به راحتی بتوانی در آن ها شرکت کنی!"
پرنده ها بازی هایی مانند «دورافتادن» و «پنهان شدن» را پیشنهاد کردند. نازنازی با ذوق و شوق در بازی ها شرکت کرد و بزودی یاد گرفت که چگونه می تواند خود را در میان پرنده ها احساس کند.
آنها ساعت ها با هم بازی کردند و خوش گذراندند. نازنازی فهمید که دوستان واقعی فقط زمانی پیدا می شوند که شما قلبتان را برای آن ها باز کنید و متوجه شوید که هر کسی دنیای خاص خود را دارد.
از آن روز به بعد، نازنازی هر روز به حیاط می آمد و با پرنده ها بازی می کرد. او یاد گرفت که دوستی ها می توانند از هرگونه ای باشند و مهم نیست که چه شکلی دارید.
داستان نازنازی و دوست های پرنده اش یادآور این است که دوستی های واقعی و محبت می تواند هر چیزی را ممکن کند.
تمام بچه ها می توانند با قلبی بزرگ، دوستی های جدیدی را در زندگی شان بسازند، حتی اگر متفاوت باشند.