جادوی رنگین کمان

روزی روزگاری، در یک روستای کوچک، مردی به نام سهراب زندگی می کرد. سهراب مردی مهربان و خوش قلب بود که همیشه به دیگران کمک می کرد. او هر روز صبح به باغش می رفت و گل ها را آبیاری می کرد و با آنها صحبت می کرد. اما سهراب همیشه از یک چیز غمگین بود. او می خواست رنگین کمان را از نزدیک ببیند و راز آن را کشف کند. روزی از روزها، تصمیم گرفت با دوستانش به سفر برود تا رنگین کمان را پیدا کند. سهراب، لیلا و محسن، سه دوست صمیمی، راهی سفر شدند. آنها از کوه ها و دشت ها عبور کردند و هرجا که می رفتند، با زیبایی های طبیعت آشنا می شدند. در وسط راه، به درخت بلندی رسیدند که پر از میوه های رنگارنگ بود. سهراب گفت: «چطور می توانیم بالای درخت برویم؟» لیلا پیشنهاد داد که آنها باید با هم کار کنند. او گفت: «من روی دوش شما می ایستم و به بالای درخت می روم.» محسن گفت: «پس من پایه می شوم تا لیلا بتواند بالا برود.» سهراب با کمال میل روی دوش محسن ایستاد و لیلا هم بر روی سهراب قرار گرفت. با همکاری هم، آنها موفق شدند به بالای درخت برسند و میوه های خوشمزه را بچینند. در ادامه سفر، با دمنوشی از میوه های چیده شده، کمی استراحت کردند و سپس به راه خود ادامه دادند. پس از چند روز سفر، آنها به بالای تپه ای رسیدند و رنگین کمان را در دوردست دیدند. سهراب با خوشحالی گفت: «ما موفق شده ایم! حالا باید به رنگین کمان نزدیک شویم!» اما در آنجا، آنها با یک چالش جدید مواجه شدند: برای رسیدن به رنگین کمان، آنها باید از یک رودخانه عبور می کردند. این کار به تنهایی دشوار به نظر می رسید، اما آنها با هم تصمیم گرفتند پل کوچکی از سنگ ها بسازند. با همکاری هم، آنها سنگ ها را در کنار هم قرار دادند و موفق شدند پل را بسازند. وقتی به طرف رنگین کمان رفتند، متوجه شدند که رنگین کمان در واقع یک نشانه از امید، عشق و دوستی است. سهراب، لیلا و محسن آموختند که با همکاری و دوستی، می توانند به هر هدفی برسند. وقتی به خانه برگشتند، نه تنها رنگین کمان را دیدند، بلکه دوستی شان نیز قوی تر از قبل شد. از آن روز به بعد، آنها هر هفته به سفر می رفتند و داستان های جدیدی از ماجراجویی هایشان خلق می کردند. آنها فهمیدند که دنیای رنگ ها و زیبایی های آن نه تنها در رنگین کمان، بلکه در دوستی و همکاری آنها قرار دارد.