روزی روزگاری، در یک روستای کوچک، پسری به نام سهراب زندگی می کرد. سهراب پسری کنجکاو و شجاع بود که همیشه دوست داشت به ماجراجویی برود. یک روز، او از پدربزرگش درباره ی جنگل جادویی شنید که در آن موجودات عجیب و غریب زندگی می کنند و درختانش می توانند صحبت کنند. سهراب تصمیم گرفت به این جنگل سفر کند.
صبح زود، او کوله پشتی اش را برداشت و راهی جنگل شد. وقتی به جنگل رسید، زیبایی های آن بی نظیر بود. درختان بلند و سرسبز، پرندگان رنگارنگ و صداهای دلنشینی از دور دست می آمد. سهراب با شوق و ذوق شروع به گشت و گذار کرد.
در میانه ی جنگل، او به موجود عجیبی به نام الفی برخورد. الفی کوچک و موشکی بود و با چشمان بزرگش به سهراب نگاه می کرد. سهراب با او سلام کرد و الفی هم با خوشحالی جواب داد. آنها شروع به دوستی کردند و الفی به سهراب نشان داد که چگونه درختان صحبت می کنند.
سهراب نمی دانست که در این جنگل ماجراهای زیادی در انتظار اوست. مقداری جلوتر، او با یک گروه از حیوانات ملاقات کرد که در حال برگزاری یک جشن تولد بودند. سهراب به سرعت به آنها پیوست و با رقص و شادی همراه آنها شد.
بعد از جشن، سهراب و الفی به سمت دریاچه ای زیبا رفتند. آب دریاچه مانند یک آیینه درخشان بود و سهراب تصمیم گرفت در کنارش بنشیند. آنها ساعت ها درباره ی زندگی و دوستی صحبت کردند و سهراب فهمید که دوستی حقیقی هیچ گاه پایان ندارد.
کم کم غروب شد و سهراب باید به خانه برمی گشت. او از الفی و حیوانات خداحافظی کرد و وعده داد که دوباره به دیدن آنها خواهد آمد. سهراب با دلی شاد و خاطراتی شیرین به سمت خانه حرکت کرد. او می دانست که این جنگل، دنیایی پر از شگفتی و دوستی بود و همیشه باید به کاوش بپردازد.
از آن روز به بعد، سهراب هر چند وقت یک بار به جنگل می رفت و با دوستان جدیدش وقت می گذرانید. او یاد گرفت که دوستی و عشق به طبیعت می تواند زندگی را زیباتر کند. زبان درختان و موجودات جنگل همیشه صدای دوستی اش را به او یادآوری می کردند.