روزی روزگاری در یک جنگل سرسبز و زیبا، میمونی به نام مانی زندگی می کرد. مانی میمونی پرشور و شاداب بود و همیشه با دوستانش بازی می کرد. اما در یک روز آفتابی، خبر رسید که یک ببر بزرگ و ترسناک به جنگل آمده است و همه حیوانات از ترس او فرار کرده بودند.
مانی، که دوست داشت همه در آرامش زندگی کنند، تصمیم گرفت تا به جنگل برود و ببیند که آیا می تواند به دوستانش کمک کند. او به طرف جایی که ببر دیده شده بود، رفت و در راهش با پرنده ای به نام پیکان ملاقات کرد. پیکان گفت: «مانی، تو نباید به آنجا بروی، ببر خیلی خطرناک است!» اما مانی گفت: «من نمی توانم در خانه بمانم و ببینم دوستانم در ترس زندگی کنند. من باید با ببر صحبت کنم.»
وقتی مانی به محل ببر رسید، او را در حال خوردن میوه های درخت دید. مانی با شجاعت جلو رفت و گفت: «سلام ببر! من مانی هستم. چرا به اینجا آمدی؟» ببر surprised گفت: «من فقط می خواستم از میوه های جنگل بخورم. من وقتی گرسنه باشم خطرناک می شوم!»
مانی با دقت به ببر گوش داد و پیشنهاد داد: «ما می توانیم با هم دوست شویم و من می توانم میوه ها را برای تو بیاورم. اما تو باید از ترس به حیوانات جنگل دست نکنی.» ببر کمی فکر کرد و سپس با اکراه گفت: «خوب، اگر تو به من کمک کنی، من قول می دهم که به کسی آسیب نزنم.»
مانی خوشحال شد و به سرعت به دوستش پیکان خبر داد. آن ها تصمیم گرفتند تا به بقیه حیوانات بگویند که ببر دیگر خطرناک نیست. به زودی همه حیوانات دوباره آزادانه در جنگل بازی می کردند و ببر هم با مانی و پیکان دوستان خوبی شد. روزها سپری می شد و جنگل دوباره زیبا و شاداب شده بود.
مانی فهمید که شجاعت و دوستی می تواند حتی بزرگترین خطرات را تبدیل به فرصتی برای دوستی کند. از آن روز به بعد، جنگل پر از خوشحالی و دوستی شد و همه حیوانات هر روز با هم جشن می گرفتند.