دوستی جغد و خرگوش

در یک جنگل بزرگ و زیبا، جغدی دانا به نام اُلِی زندگی می کرد. او همیشه به آرامش جنگل و شب های پرستاره عشق می ورزید. اُلِی هر شب، روی شاخه درختان بزرگ نشسته و به صدای طبیعت گوش می داد. یکی از روزها، او متوجه صدای عجیبی از پایین درختش شد. وقتی به پایین نگاه کرد، خرگوشی کوچک و قشنگ به نام هپی را دید که به دور خودش می چرخید و با صدای بلند می گفت: «من می خواهم پرواز کنم!» جغد با کمال تعجب به هپی گفت: «اما تو نمی توانی پرواز کنی. تو یک خرگوشی، نه یک پرنده!» هپی با چشمان بزرگ و حیرت زده به جغد نگاه کرد و گفت: «ولی من می خواهم تا بالای درخت بروم و دنیا را ببینم!» اولی به خاطر کنجکاوی خرگوش خندید و به او گفت: «ما می توانیم به یک ماجراجویی برویم و تو را به جایی ببرم که شگفتی های زیادی در آن انتظار توست.» هپی با خوشحالی درماند و گفت: «بله، بله! خیلی عالی می شود!» روز بعد، اُلِی تصمیم گرفت که به هپی در ماجراجوییش کمک کند. او هپی را روی پشت خود نشاند و با هم به سفر رفتند. آنها به دریاچه ای زیبا رسیدند که آسمان و دریا در آن منعکس شده بودند. هپی با هیجان گفت: «روشنی آنجا چیست؟» اُلِی با دقت توضیح داد: «این آینه آسمان است. وقتی به آن نگاه می کنی، می توانی خود را ببینی و همچنین دنیای اطرافت را!» سپس، آن ها به سمت تپه های سبز رفتند که پر از گل های رنگارنگ بودند. هپی با خوشحالی به اطراف می دوید و نمی توانست از زیبایی ها سیر شود. بعد از روستاهای کوچک و دورافتاده عبور کردند و هپی با دقت به داستان های محلی گوش داد. اولین فرصتی که داشت، چند سوال از اُلِی کرد. او از جغد می خواست اطلاعات بیشتری درباره پرندگان و زندگی در آسمان بداند. اُلِی هم با صبر و حوصله همه چیز را برایش توضیح داد. آن روز، دوستی عمیق تری بین آن دو شکل گرفت. آنها در کنار هم خندیدند و یاد گرفتند که دوست داشتن و به یکدیگر کمک کردن بسیار مهم است. در پایان روز، هپی به اُلِی گفت: «من نمی توانم پرواز کنم، اما من می توانم دوستی کنم و این برای من کافی است!» جغد دانا با لبخند به او نگاه کرد و گفت: «دوستی مهم ترین پرواز است. ما همیشه با هم خواهیم بود و با هم قله ها را فتح می کنیم.» از آن روز به بعد، اُلِی و هپی با هم به ماجراجویی های بیشتری رفتند و داستان دوستی شان در جنگل به عنوان یک داستان الهام بخش بین دیگر موجودات شنیده شد.