یک بار در یک جنگل زیبا، درخت بزرگی بود که به آسمان می رسید. این درخت از فرط بزرگی و سرسبزی، نامش "درخت عشق" بود. در کنار این درخت، پسری کوچک به نام "علی" زندگی می کرد. علی هر روز به درخت می آمد و با آن صحبت می کرد. او درخت را دوست داشت و درخت نیز علی را دوست داشت.
یک روز، علی غمگین بود. او به درخت گفت: "من دوست دارم بزرگ شوم و به دنیا سفر کنم، اما نمی دانم چگونه." درخت عشق، که همیشه آماده ی کمک بود، گفت: "من می توانم به تو کمک کنم. تنها کافی است از میوه های من بهره ببری تا قوی تر شوی و بزرگ تر.
علی از میوه های درخت استفاده کرد و به زودی قوی تر شد. او توانست بر روی دو پا بایستد و به دوستانش بگوید: "من توانستم!".
سالی گذشت و درخت عشق به علی گفت: "برای سفرهای دوردست، بهتر است به من متکی نباشی. باید یاد بگیری تنها به خواب و رویاهایت برسید."
علی با گوش دادن به درخت عشق، مثل یک پرنده آزاد شد و به سفرهای جالب و ماجراجویی های فراوان رفت. او دنیا را دید و درس های زیادی آموخت. به مرور زمان، علی به خانه اش برگشت و متوجه شد که بیش از هر چیزی، او درخت عشق را از تمام قلبش دوست دارد.
روزها گذشت و علی بزرگ شد. اما او هرگز فراموش نکرد که چطور درخت عشق به او کمک کرد. حالا علی نه تنها یک مرد بزرگ، بلکه یک دوست وفادار برای درخت عشق بود.
یک روز، علی به درخت گفت: "من می خواهم به تو برسم. آیا می توانم با تو درخت بکارم و دوست جدیدی برای تو بسازم؟" درخت متاثر شد و گفت: "بله، این بهترین هدیه ای است که من می توانم از تو بگیرم.".
این گونه بود که علی درخت جدیدی کنار درخت عشق کاشت و دوستی شان را برای نسل های آینده ادامه داد. درخت عشق و علی همیشه در کنار هم بودند و دوستان جدید را با عشق و دوستی آموزش می دادند.
این داستان به ما نشان می دهد که دوستی واقعی می تواند زندگی ما را زیباتر کند و ما باید به دوستان مان کمک کنیم تا به آرزوهایشان برسند.