در شهر کوچکی در دل کوه ها، پسری به نام امیر زندگی می کرد. امیر پسر کنجکاو و شادی بود که هر روز به تماشای آسمان و ستاره ها می پرداخت. او یک آرزوی ویژه داشت: می خواست با یک ستارهٔ واقعی صحبت کند.
یک شب آسمان پر از ستاره بود و امیر با دقت به ستاره ها نگاه می کرد. ناگهان یکی از ستاره ها شروع به درخشش بیشتر کرد. امیر با تعجب به آن ستاره نگاه کرد و گفت: «ای ستارهٔ درخشان، آیا می توانی با من صحبت کنی؟»
به ناگهان نور ستاره به آرامی کم شد و شکل یک ستارهٔ زیبا و براق به وجود آمد. ستاره با صدای نرم و دلنشینی گفت: «سلام امیر! من ستیلا هستم. می خواهی به دنیای ستاره ها سفر کنی؟»
امیر با خوشحالی فریاد زد: «بله! این یک رویا خواهد بود!» ستیلا دستانش را دراز کرد و امیر را به سمت آسمان کشید. ناگهان احساس کرد که در حال پرواز کردن است و در کنار ستیلا در دنیای پر از رنگ و نور ستاره ها قرار دارد.
دنیای ستاره ها پر از نورهای زیبا و خوشبو بود. امیر می توانست صدای خندهٔ ستاره ها را بشنود و حتی درختان ستاره ای را ببیند که میوه های نورانی به بار آورده بودند. ستیلا به امیر گفت: «هر ستاره داستان خود را دارد. بیایید داستان ها را بشنویم!»
امیر با اشتیاق به شنیدن داستان های جالب و دل انگیز ستاره ها گوش داد. یک ستاره به نام آریا داستانی از یک سفر طولانی و کشف دنیای جدید گفت. ستاره دیگری به نام لونا داستانی از دوستی اش با یک ماهی در اقیانوس را تعریف کرد. امیر عاشق این داستان ها شد و احساس شگفتی و شادی می کرد.
زمانی که صبح نزدیک شد، ستیلا به امیر گفت: «باید به خانه برگردی، اما همیشه در قلبت این سفر را نگه دار.»
امیر با دل تنگی گفت: «آیا می توانم دوباره با تو ملاقات کنم؟» ستیلا لبخند زد و گفت: «هر بار که به آسمان نگاه کنی و به ستاره ها فکر کنی، من در کنارت هستم.»
امیر به آرامی به زمین بازگشت و در دلش همیشه صدای خندهٔ ستاره ها و نور آن ها را احساس می کرد. او فهمید که هر شب می تواند به ستاره ها فکر کند و باهم در رؤیاها سفر کنند. و از آن روز به بعد، امیر همیشه آماده بود تا به آسمان نگاه کند و داستان های ستاره ها را بشنود.