روزی روزگاری، در یک جنگل سرسبز و زیبا، پسری به نام آریا زندگی می کرد. او عاشق کشف زوایای ناشناخته جنگل بود و هر روز به ماجراجویی جدیدی می رفت. روزی از روزها، در حالی که به دنبال گل های رنگارنگ می گشت، ناگهان به یک غار عجیب و غریب برخورد کرد. سرشکسته و کنجکاو، با احتیاط به داخل غار رفت. در آنجا یک اژدهای کوچولوی نازک دامن به نام رامتین خوابیده بود. رامتین، با چشمان درشت و سبز رنگش، از خواب بیدار شد و با ترس به آریا نگاه کرد.
آریا از دیدن یک اژدها خیلی تعجب کرد، اما به خاطر اینکه او هنوز کوچولوی نازنینی بود، ترسش را کنار گذاشت. او به رامتین گفت: "سلام دوست کوچک! من آریا هستم. تو چطور اینجا هستی؟" رامتین کمی ترسید و گفت: "من از دنیا دوری کرده ام و هرگز کسی را ندیده ام. آیا شما، انسان ها، به من آسیب می زنید؟" آریا خندید و گفت: "نه، من دوست می خواهم! بیایید با هم دوست شویم."
از آن روز به بعد، آریا و رامتین هر روز با هم بازی می کردند. آریا به رامتین نشان داد که چگونه به پرواز درآید و رامتین هم به آریا آموزش می داد که چگونه صدای اژدها را تقلید کند. آن ها با هم در جنگل کشف های عجیب و غریب می کردند و دوستان جدیدی پیدا کردند. پس از گذشت مدتی، رامتین به آریا گفت: "من هنوز هم کمی ترسیده ام. آیا می توانیم با هم به دور دنیا سفری کنیم؟" آریا با خوشحالی پاسخ داد: "بله! من همیشه دوست دارم که با تو سفر کنم!"
بنابراین، آن ها تصمیم گرفتند که با هم به ماجراجویی بروند. روز بعد، آریا روی پشت رامتین نشسته و به سوی آسمان پرواز کردند. آن ها از بالای کوه ها و دریاها گذشتند و به سرزمین های جدیدی رسیدند. آن ها با حیوانات مختلف ملاقات کردند و داستان های جالبی را از هر سرزمین شنیدند.
اگرچه آن ها همیشه با هم در سفر بودند، اما آریا یاد گرفت که دوستی واقعی یعنی برای یکدیگر ارزش قائل شدن. رامتین هم فهمید که انسان ها نیز می توانند دوستان واقعی باشند. آنها به خانه برگشتند و با یکدیگر داستان های سفرهای خود را برای سایر دوستان جنگل تعریف کردند.
از آن روز، آریا و رامتین بهترین دوستان یکدیگر باقی ماندند و همیشه در کنار هم به ماجراجویی های جدید ادامه دادند. این ماجراجویی ها هرگز تمام نمی شود، چون دوستی آنها هیچ مرزی نمی شناسد.