در دل یک جنگل سرسبز و شگفت انگیز، جادوگری مهربان به نام آریا زندگی می کرد. آریا، با دستانی پر از جادو و قلبی پر از محبت، هر روز به درخت سحرآمیزش سر می زد. این درخت بزرگ و تنومند، برکت و شادی را به تمام موجودات جنگل می بخشید.
یک روز، آریا تصمیم گرفت تا با بچه ها در روستای نزدیک بازی کند. او به سوی روستا رفت و کودکان را به جنگل دعوت کرد. بچه ها با شوق و ذوق به جنگل آمدند و وقتی که درخت عظیم را دیدند، چشمانشان از شگفتی پر شد.
آریا به آنها گفت: "این درخت سحرآمیز می تواند آرزوهای شما را برآورده کند، اما قبل از هر چیز، باید به آن احترام بگذارید و از آن مراقبت کنید."
کودکان با دقت گوش می دادند. آریا ادامه داد: "بیایید گیاهان و گل ها را آبیاری کنیم و با همدیگر آشتی کنیم."
آن روز، بچه ها با آریا کار کردند و گل ها و گیاهان کوچک را به درخت سحرآمیز هدیه دادند. آنها یاد گرفتند که چطور هر زندگی در طبیعت یک ارزش دارد و باید با عشق و مهربانی به آن احترام گذاشت.
پس از چند ساعت کار و بازی، درخت سحرآمیز شروع به درخشیدن کرد.برگ های سبز آن به رنگ های مختلف در آمدند و همه بچه ها شگفت زده شدند. آریا با لبخندی گفت: "این نشان می دهد که عشق و محبت شما به طبیعت به ثمر نشسته است. حالا هر کسی یک آرزو می تواند بکند."
کودکان یکی یکی آرزوهایشان را با صدای بلند بیان کردند. یکی آرزو کرد که هر روز بتواند با دوستانش به جنگل بیاید، دیگری خواست که همیشه خوشحال باشد و سومی آرزو کرد که درخت همیشه سبز باقی بماند.
آریا به آنها یادآوری کرد که اگرچه آرزوها مهم هستند، اما کارهای خوب ماست که جادو را به حقیقت می پیوندد. بچه ها از آن روز به بعد هر هفته به جنگل می آمدند و به درخت سحرآمیز رسیدگی می کردند.
مدت ها گذشت و درخت همیشه درخشان و شاداب باقی ماند. آریا و بچه ها در کنار هم به خوشی زندگی می کردند و عشق نسبت به طبیعت را در دل خود زنده نگه می داشتند. هر بار که آنها دور درخت جمع می شدند، جادو در هوا احساس می شد و دوستی و شادی در قلب هایشان پرورش می یافت.
و از آن روز به بعد، همه در روستا می دانستند که درخت سحرآمیز نه تنها آرزوها را برآورده می کند، بلکه دوستی و محبت را نیز در دل ها به وجود می آورد. اینگونه بود که آریا و کودکانش همواره با دلی پر از عشق به طبیعت، زندگی کردند.