در یک صبح آفتابی در یک باغ زیبا و پر از گل های رنگارنگ، زنبورکی کوچک به نام زنگی زندگی می کرد. او همیشه دوست داشت به گل ها کمک کند و عسل درست کند. زنگی دوست داشت هر روز صبح وقتی خورشید در افق طلوع می کند، به سراغ گل ها برود و شهد شیرین آن ها را جمع آوری کند. اما یک روز وقتی زنگی به باغ رفت، متوجه شد که وضعیت گل ها خوب نیست. برخی از گل ها پژمرده بودند و دیگران به خاطر کمبود آب و نور آفتاب از بین می رفتند. زنگی ناامید شد و تصمیم گرفت که به دیگر حشرات باغ بگوید تا به او کمک کنند.
او ابتدا به خانه اش رفت و از دوستانش موریانه ها و پروانه ها خواست تا جمع شوند. زنگی به آن ها گفت: «ما باید این باغ را نجات دهیم! اگر گل ها از بین بروند، عسل هم نخواهیم داشت!» موریانه ها و پروانه ها با اشتیاق به حرف های زنگی گوش دادند و تصمیم گرفتند به او کمک کنند.
همگی با هم تصمیم گرفتند تا آب را از چشمه نزدیک به باغ بیاورند. زنگی با سرعت پرواز کرد و پروانه ها هم در کنار او پرواز کردند. وقتی به چشمه رسیدند، با هم آب را پر کردند و به باغ بازگشتند. موریانه ها که خیلی قوی بودند، به گل ها کمک کردند تا ریشه هایشان را محکم کنند و پروانه ها هم با شادابی به آن ها انرژی می دادند.
به مرور زمان، گل ها دوباره جان تازه ای گرفتند و باغ به حالت اولیه اش برگشت. زنگی و دوستانش شاهد شکوفه دادن دوباره گل ها شدند. رنگ ها و عطرهای باغ دوباره در هوا پراکنده شد. زنگی با شادی و افتخار به دوستانش گفت: «ما با هم می توانیم هر چیزی را اصلاح کنیم!» و همگی با خنده و شادی دور یک گل بزرگ جمع شدند و برای عسل جدیدشان جشن گرفتند.
از آن روز به بعد، زنگی هر روز به گل ها سر می زد و با دوستانش در حفظ باغ همکاری می کرد. زنگی فهمید که دوستی و همکاری می تواند هر مشکل را حل کند و گل ها را به زندگی برگرداند.
و به همین ترتیب، زنگی و دوستانش هر روز در باغ زحمت می کشیدند و عسل خوشمزه ای آماده می کردند تا با هم بخورند. حالا دیگر نه تنها زنبورک، بلکه تمام حشرات باغ با کار گروهی یاد گرفته بودند که چطور می توانند با هم برای حفظ طبیعت تلاش کنند.