در یک جنگل سرسبز و زیبا، سنجابی شیطون و کنجکاو به نام پندار زندگی می کرد. پندار همیشه عاشق کشف چیزهای جدید بود و هیچ چیز نمی توانست او را متوقف کند. یک روز صبح، پندار تصمیم گرفت که به آن سوی جنگل برود. او همیشه از آنجا می ترسید، اما کنجکاوی اش بر ترسش چیره شد.
پندار با پرش های بلند به سوی جاده ای ناآشنا رفت و با خود فکر کرد: "شاید در آنجا چیزهای جالبی پیدا کنم!" به زودی به درختان جدید و غول پیکر رسید. آنجا، صداهای عجیبی به گوشش می رسید.
درختی بزرگ و تنومند با برگ های سبز درخشان پیش رویش بود. وقتی به درخت نزدیک تر شد، متوجه شد که دوست های جدیدی در آنجا نشسته اند: یک جوجه تیغی به نام تیما و یک خرگوش خوشحال به نام رُزا. پندار با شوق به آن ها نزدیک شد و سلام کرد.
"سلام! من پندار هستم! از کجا آمدید؟" گفت پندار.
تیما با صدای آرامش گفت: "من از همین منطقه هستم و همیشه در این درخت زندگی می کنم." رُزا هم با لبخند گفت: "من از دشت های دیگر برای بازی آمده ام. خوشحالم که شما را می بینم!"
سنجاب و دو دوست جدید با هم تصمیم می گیرند که روزشان را با ماجراجویی های هیجان انگیز پر کنند. آن ها شروع به جستجو در جنگل کردند. ناگهان یک جویبار زیبا پیدا کردند که آب زلال و خنکی داشت.
پندار، تیما و رُزا در کناره جویبار نشستند و بازی کردند. با همدیگر پل درست کردند و در آب پریدند. روز به سرعت سپری شد و آنها نمی خواستند به خانه برگردند.
وقتی که آفتاب کم کم غروب می کرد، پندار احساس کرد که باید به خانه برگردد. اما با خود فکر کرد که دوستی های جدیدش را فراموش نکند. او به تیما و رُزا گفت: "بیایید هر هفته یکدیگر را ملاقات کنیم!"
دوستان جدید بندرت می توانستند خوشحال تر شوند و به این ترتیب تصمیم گرفتند که هر هفته در جنگل یکدیگر را ببینند و ماجراجویی های جدیدی را کشف کنند.
از آن روز به بعد، پندار دیگر هیچ وقت احساس تنهایی نمی کرد و او هر بار به جنگل می رفت تا با دوستانش به ماجراجویی های جدید برود. درختان و صداها هر کدام یک علامت از دوستی هایی بودند که او کشف کرده بود و پندار فهمید که کنجکاوی او بهترین دوستی است که می تواند داشته باشد.