کوچکی به نام نازک زندگی می کرد. نازک، بسیار بازیگوش و عجول بود. او دوست داشت همه چیز را سریع تر از دیگران انجام دهد و همیشه از انتظار بیزار بود. یک روز، نازک تصمیم گرفت که برای صبحانه، هویج های تازه ای از باغچه ی جنگل بچیند. او به باغچه رفت و شروع به جستجو کرد.
همان طور که مشغول جستجو بود، چشمش به یک هویج کوچک افتاد که نیمی از آن در خاک فرو رفته بود. نازک خیلی خوشحال شد و با عجله آن را کشید تا از زمین بیرون بیاید، اما هویج خیلی کوچک بود و طعم چندان خوبی نداشت. نازک ناامید شد و به راهش ادامه داد.
در این میان، جوجه تیغی ای به نام تیغک که نازک را دید، با لبخندی دوستانه به او گفت: "نازک جان، اگر کمی صبر کنی و اجازه دهی هویج ها بیشتر رشد کنند، می توانی هویج های بزرگ تر و خوشمزه تری پیدا کنی."
اما نازک به نصیحت تیغک توجهی نکرد و با خود گفت: "من نمی خواهم صبر کنم، همین حالا هویجم را می خواهم!" و به جستجو ادامه داد. نازک هر هویجی را که می دید، بدون صبر از خاک بیرون می کشید، اما هیچ یک از آن ها آن طور که او می خواست بزرگ و شیرین نبود.
روزها گذشت و نازک هر روز به باغچه می رفت تا هویج ها را بچیند. اما همه ی هویج هایی که جمع می کرد، هنوز کوچک بودند. بالاخره یک روز، وقتی نازک به باغچه رفت، دید که تیغک دارد هویج های بزرگ و خوشمزه ای می چیند.
نازک با تعجب پرسید: "چطور ممکن است؟! من همیشه اینجا بودم و هویج ها را می چیدم، اما تو هویج هایی به این بزرگی پیدا کرده ای!"
تیغک با مهربانی گفت: "من صبر کردم، نازک. به هویج ها فرصت دادم تا در خاک بمانند و رشد کنند. صبر باعث شد که این هویج های بزرگ و خوشمزه را بچینم."
نازک با شنیدن این حرف ها، فهمید که اگر او هم صبورتر بود، می توانست هویج های بهتری داشته باشد. از آن روز به بعد، نازک یاد گرفت که گاهی لازم است برای رسیدن به بهترین چیزها، صبر کند و به عجله نیفتد.
و از آن روز، نازک نه تنها در چیدن هویج، بلکه در همه ی کارهایش صبر بیشتری از خود نشان می داد و همیشه نتیجه بهتری می گرفت.