علی همیشه آرزو داشت به مدرسه برود و چیزهای تازه یاد بگیرد، اما شب قبل از روز اول مدرسه کمی می ترسید. او نگران بود که مبادا نتواند از پس تکالیف برآید. پدرش کنار او نشست و گفت: «پسرم، مدرسه مثل یک سفر هیجان انگیز است. هر روز چیز جدیدی کشف می کنی.» این جمله باعث شد علی کمی آرام شود.
صبح که رسید، کیفش را باز کرد و ناگهان دید دفتری که مادر برایش خریده بود برق می زند! وقتی اولین کلمه را در آن نوشت، کلمه ها جان گرفتند و مثل پرنده های رنگی در هوا پرواز کردند. او با تعجب به همکلاسی اش گفت: «دیدی؟ دفتر من جادویی است!» همکلاسی اش خندید و گفت: «جادو در دل خودت است، چون وقتی می نویسی، دانایی به پرواز درمی آید.»
معلمشان، آقای رضایی، بچه ها را تشویق کرد که با دقت به درس گوش دهند و هر روز کمی تمرین کنند. او گفت: «دانش مثل بذری است که اگر هر روز آبیاری اش کنید، روزی به درختی بزرگ تبدیل می شود.» علی با اشتیاق به خانه برگشت و همان شب با دفتر جادویی اش مشق نوشت. هر خطی که می نوشت، دنیای تازه ای در ذهنش باز می شد: یک بار به دنیای ستاره ها سفر کرد و بار دیگر به جنگل های پر از حیوانات رفت.
علی فهمید که درس خواندن فقط تکلیف نیست، بلکه راهی برای دیدن دنیایی پرماجراست. از آن روز به بعد، هر بار که مشق می نوشت، با لبخند می گفت: «من یک کاشف کوچک هستم!»