امیر پسری بود که تازه به کلاس سوم دبستان آمده بود. او خیلی پرشور و پرانرژی بود، اما گاهی بدون فکر چیزی می گفت یا کاری می کرد که باعث ناراحتی دوستانش می شد. یک روز در زنگ تفریح، وقتی هم کلاسی هایش فوتبال بازی می کردند، امیر توپ را برداشت و بدون پرسیدن از بقیه شروع به بازی کرد. بچه ها ناراحت شدند و گفتند: «امیر! تو باید از ما اجازه می گرفتی.» امیر اول متوجه نشد چرا دوستانش دلخور شده اند، اما وقتی دید کسی دیگر با او صحبت نمی کند، احساس تنهایی کرد.
بعد از مدرسه، مادرش با او صحبت کرد و گفت: «پسرم، دوستی یعنی احترام گذاشتن به خواسته ها و احساسات دیگران. اگر دوست داری دیگران به تو توجه کنند، باید تو هم به آن ها احترام بگذاری.» امیر روز بعد تصمیم گرفت رفتار خود را تغییر دهد. در زنگ تفریح، او توپ را برداشت و با لبخند گفت: «بچه ها، می توانم با شما بازی کنم؟» دوستانش با خوشحالی جواب دادند: «بله! بیا بازی کنیم.»
کم کم امیر یاد گرفت هر وقت چیزی از کسی می خواهد، باید مودبانه بپرسد. وقتی دوستی ناراحت بود، به او گوش می داد و سعی می کرد کمک کند. او فهمید احترام گذاشتن باعث می شود دوستی ها قوی تر و شیرین تر شوند. بچه ها هم به او اعتماد کردند و او را در جمع خود پذیرفتند. از آن روز به بعد، امیر یکی از محبوب ترین بچه های کلاس شد چون یاد گرفته بود راز دوستی ماندگار، احترام و مهربانی است.