نازنین دختری آرام و مهربان بود که همیشه تکالیفش را با دقت می نوشت. یک روز وقتی در کلاس ریاضی نشسته بودند، متوجه شد دفتر مشقش گم شده است. او خیلی نگران شد، چون تمام تمرین هایش را در آن نوشته بود. بعد از کلاس، ناگهان متوجه شد دفترش در کیف دوستش لیلاست. لیلا به اشتباه آن را برداشته بود. نازنین می توانست عصبانی شود و سر او داد بزند، اما نفس عمیقی کشید و با لبخند گفت: «لیلا جان، فکر کنم دفتر من توی کیفت افتاده. میشه لطفاً برش گردونی؟» لیلا خجالت کشید و گفت: «اوه! ببخش، من حواسم نبود. فکر کردم دفتر خودمه.»
نازنین به او گفت: «اشکالی نداره، مهم اینه که متوجه شدیم و دوباره پیداش کردیم.» از آن روز لیلا خیلی بیشتر به وسایلش دقت می کرد. او از نازنین یاد گرفت که وقتی مشکلی پیش می آید، بهتر است با آرامش و احترام صحبت کند نه با عصبانیت.
رفتار نازنین باعث شد بچه های کلاس هم یاد بگیرند وقتی اتفاقی رخ می دهد، باید صبور باشند و با کلمات مودبانه مشکل را حل کنند. دوستی آن ها محکم تر شد و بقیه بچه ها هم بیشتر به نازنین علاقه مند شدند. چون او نشان داد که دوستی واقعی با احترام و آرامش ساخته می شود، نه با دعوا و ناراحتی.