گروه موسیقی مدرسه برای اجرای کنسرت در مرکز شهر آماده شده بودند. هوا خیلی سرد بود. مردم چند ساعتی در هوای سرد منتظر بودند. مردم زیادی جمع شده بودند.
رهبر ارکستر برای رهبری گروه در جای خود قرار گرفت. در این میان یکی از اعضای ارکستر با خود چنین گفت: در این سرما نمی توانم آواز بخوانم ، پنجاه نفر در گروه وجود دارد. باید فقط دهانم را باز و بسته کنم. کسی متوجه نمی شود.
رهبر گروه ارکستر کارش را شروع کرد. اما صدایی نشنید. چون آن روز همه مانند هم فکر کرده بودند. اگر من نخوانم چه می شود؟ اگر من نخوانم چه می شود؟ این بزرگترین تحقیری است که یک انسان می تواند در حق خودش انجام دهد.
در حقیقت معنی اش این است که من هیچ ارزشی ندارم. ولی در واقع وجود هر کس برای این دنیا ضروری است. وگرنه ما اینجا نبودیم. بود و نبود ما برای این عالم مهم و اثرگذار است.
هر روز از خود سوال کنید. اگر همه ی مردم شهر شما و یا کشوری که در آن زندگی می کنید مانند شما فکر کند و در نهایت کل مردم دنیا مثل شما فکر کنند. ما چگونه شهریا کشور و یا جهانی خواهیم داشت؟